شما ای خاطرات کهنه و پوسیده و در هم ز من امشب چه می خواهید؟

ز من امشب که میمیرم یکه و تنها چه می خواهید؟

نمی خواهم پدر بر هم زند چشمان بازم را.

نمی خواهم ببیند مادرم جان کندم را.

نامه ای نوشتم که اگر افتد به دست خواهرم،

از دل کشد آهی.

وگر افتد به دست دلبرم اشکش فرو ریزد.

بدینسان نامه ام:

سلام مادر ، سلام ای نازنین، ای مهربان،ای بهترین مادر ، دگر در دفترم شعر جدیدی نخواهی دید و نخواهی خواند.

دگر در آلبومم عکس جدیدی را نخواهی دید.

دگر هر شب در را به رویم باز نخواهی کرد.

دگر از من نمیپرسی،کجا بودی در این ظلمت؟

مادر:اگر روزی رفیق مهربانی آمد سراغ من،بگو فرزندم به ناکامی جای داد.

و تا آخرین لحظه عمر به سختی میگفت:

                                                 خدا حافظ عزیزانم ،

                                                                 خدا حافظ رفیقانم...

                                       مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها

 غم بی همزبانی را برای کوهکن گویم                                                                

                                      بگویم عاشقم،بی همدمم،دیوانه ام،مستم     

نمیدانم کدامین حال و درد خویشتن گویم                                                             

                                     از آن گمگشته من هم نشان آور ای قاصد    

که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم                                                              

                                    تو می آیی به بالینم ولی آن دم که در خاکم         

خوشامد گویمت اما در آغوش کفن گویم                                                                

تقدیم به استان حضرت دوست

امید در ان روز که مرا هیچ یار و یاوری نیست یاریم فرماید.

این خطوط در کنار هم جلوه میکنند ومجموعه ای را شامل می شوند در وجود هر انسانی به طور پنهانی موجود است :باید دل به زیبایی داد تا

بدین وسیله ان را از اعماق وجودی خویش بیرون کشید . هر کس به نوعی با حضرت دوست نجوایی دارد..چه زیباست نجوا را با احساس قلبی

در هم امیخت و از دوست برای دوست نقشی نگاشت چرا که غرض نقشی است که از ما باز میماند.

زتدگی زیباست و از ان زیبا تر عشق ورزیدن و از این برتر دوست داشتن است. 

خدایا چگونه زیستن را تو یه من بیاموز چگونه مردن را خود خواهم اموخت     ...